Jest trochę krótkie, ale najważniejsza wartość przekazana.
Szłam przez las z Nevrą, właśnie wracaliśmy z misji. Wampir opowiadał mi jak ostatnio Ezarel zjadł cały słoik miodu i potem biegał po kwaterze, jakby miał rakiety w tyłku. Oboje głośno się śmialiśmy, ale nagle Nevra spoważniał.
— Co się stało? — zapytałam.
— Wiesz, ja... Muszę ci coś powiedzieć — wytrzeszczyłam oczy, widząc, że się zarumienił — Nie powinienem o tym wspominać, ale muszę. Pamiętasz, na pewno pamiętasz, jak rok temu cię pocałowałem, żeby podać ci eliksir? — niepewnie siknęłam głową — Wciąż o tym myślę. Nie mogę zapomnieć jak miękkie i słodkie były twoje usta. Od tamtej chwili zawsze jak patrzę na twoje wargi, mam ochotę cię pocałować. Gardienne, ja... Wiem, że nie mogę liczyć na nic więcej niż przyjaźń, ale... Zakochałem się w tobie. Jestem beznadziejnie w tobie zakochany — stałam jak wryta. Po chwili otrząsnęłam się i podeszłam do niego. Skulił się w sobie, jakby oczekiwał, że uderzę go w policzek. Ja jednak złapałam go za szalik i przyciągnęłam do siebie, całując go. Na początku był zbyt zaskoczony, żeby coś zrobić, ale po chwili odwzajemnił pocałunek, obejmując mnie w pasie. Kiedy się od siebie oderwaliśmy, powiedziałam.
— Mam dla ciebie złą i dobrą wiadomość. Którą chcesz usłyszeć najpierw?
— Tą złą — powiedział nie spuszczając ze mnie wzroku.
— Już się ode mnie nie uwolnisz, bo dobrą informacją jest to, że też się w tobie zakochałam — parsknął śmiechem i powiedział.
— Nie chcę się od ciebie uwolnić — pocałował mnie krótko, a potem schował twarz w mojej szyi i powiedział — Nawet sobie nie wyobrażasz, jaki jestem szczęśliwy.